همه انسانها و یا شاید بتوان گفت اکثر افرادی که از لحاظ روحی و روانی سالم هستند در پی کمال یافتن چیزی میباشند که به زندگی و انسان بودن آنها معنا ببخشد و با روحیات و خواسته های درونی و فطری انها سازگار باشند بدین معنی که همه افراد سعی دارند در راه و مسیری که مستعد و علاقه مند به آن هستند موفق شده آن مسیر را درک و کشف کنند.
آنگاه که رنج و درد بر کالبد انسان حمله ور گشت و سلامت وی را پایان داد پرستاری به وجود آمد یعنی از زمان پیدایش بشر این حرفه مقدس بر عرصه گیتی نمایان شده است .در مسیر تاریخ پرستاری، همپای پزشکی در خدمت انسانها بوده است و به تدریج این دو در قالب علم پیشرفت کرده اند و در زمان های بحرانی مانند حوادث طبیعی و جنگ ها خدمات شایان توجهی انجام داده اند.پرستاران ایثارگر و گمنام جبهه سلامتی که با کاهش درد از روح و جسم بیماران و دردمندان نور امید را در دلهای آنان باز گردانده و زنده نگه میدارند ،اینان فرشتگان سپید پوشی اند که بر آلام و درد بیماران و دلهای رنجور آنان بذر سلامتی و مهر و محبت میکارند.
پیراهنی سفید ،ابزار پزشکی، دانستن نام داروها و بیماری ها و حاضر شدن در شیفتهای پرستاری تنها نشانه های پرستاران نیست، پرستار کسی است که چشم از خود فرو بسته از خود و تمایلات خود گذشته، خواب راحت را ترک گفته، خستگی را بر آسودگی ترجیح داده، نگاه از خویش برگرفته و بر عزیزی که در رنج بیماری گرفتار آمده نگران گشته است، رنج بیمار را در خود حس میکند و این رنجوری را بین بیمار و خود تقسیم میکند تا از رنج بیمار بکاهد. پرستاری آن است که از خودخواهی تهی شوی و به عشق رضایت حق ،خود را سرشار از نوع دوستی و انسان سازی و این میتواند من و تو را هم به شوق اندازد.
برخی شغلها و حرفه ها شغلهای حیاتی و از الزامات رفاه اجتماعی به شمار میروند که عدم حضور افراد متبحر و مجرب در این حرفه ها ضربه محکمی به پیکر جامعه وارد میکند.پرستاری بدون اغراق یکی از حرفه هایی است که وجود سه عنصر علاقه تبحر و تجربه در آن اصل اساسی است.هرچند شاید اندکی طبیعی باشد که از نگاه بیماران بهبودی آنان در نهایت تنها نتیجه عملکرد پزشک محسوب شده و به قدر دانی از او منتهی گردد و پرستاران عموما از سوی بیماران نادیده انگاشته شوند ولی از واجبات اجتماعی و انسانی است که برای پرستاران انگیزه های مالی و حرفه ای پدید آید به منزلت اجتماعی و حرفه ای آنان توجه خاص تری بشود و زمینه های مطالعاتی برای ارتقا و بروز سازی اطلاعات و تخصص های آنان فراهم آید تا در سایه ی آن ،پرستاران با میل و رغبت و انگیزه و شوق بالاتری در عرصه حرفه ای خود انجام وظیفه نمایند.
بسیار اند پرستارانی که در نتیجه کمک و یاری به بیماران ،خود به برخی از بیماری های عفونی و یا فیزیکی و استخوانی مبتلا شده و سلامت جسمی آنان با اختلال مواجه میشود ولی متاسفانه در جامعه ما شاید هیچ مرجعی عهده دار و مسئول جبران اینچنین خساراتی چه از لحاظ درمانی و چه از لحاظ مالی نیست ،در نهایت این تنها پرستار است که می بایست به تنهایی بهای عشق خود به بهیاری و کمک به هم نوعان را بپردازد.
البته که همه افراد در هر ضمینه شغلی با مشکلات، موانع و سختی های بسیاری روبرو هستند و صد البته که این موضوع تنها منحصر به جامعه ما و پرستاران ما نیست ولکن پرستاری یکی از شغل های بسیار موثر و پر نقش در هر جامعه است که متاسفانه به همان میزان برجسته و پر رنگ نیست،ولی از آنجا که هر جامعه ای خود میتواند مبدل فرهنگ باشد و از آنجا که میتوان چشم ها را شست و جور دیگر دید، باید برای ترفیع منزلت اجتماعی پرستاران و بهره مندی مالی بیشتر آنان از سوی سازمانهای مربوطه تلاش مضاعفی صورت گیرد چرا که پرستاران ناجی و حامی جان افراد و رابط و ضامن بازگشت آنان به اجتماع هستند.
یکی از مهمترین مشکلات کار پرستاری نبود امنیت شغلی است ،زیرا در وحله اول خطاهای پزشکی بر دوش پرستار است و پرستار در قبال آن بازخواست میشود و در گام بعدی مشکلات حقوق، مزایا ،مسکن، رفت و آمد ،شیفت شب در نظر گرفته نشده اند.مسائل رفاهی و تفریحی از عواملی است که هرسال در روز پرستار مطرح میشود ولی پس از این روز اتفاقی در این ضمینه نمی افتد .کمبود نیروی انسانی در سامانه درمانی کشور باعث شده است که هم اکنون هر پرستار به تنهایی به اندازه بیش از چهار پرستار انجام وظیفه کند.
از آن سو نیز بیماران به عنوان مصرف کنندگان خدمات پرستاری خواهند توانست طیف وسیعی از خدمات پرستاری را با استاندارد های رایج و با کیفیت بالا دریافت کنند.پرستاری در فرهنگ ایرانی اسلامی جایگاه بسیار رفیعی دارد پرستاران کاردانان اتاق عمل ،بیهوشی و فوریتهای پزشکی ،بهیاران ،کمک بهیاران و سایر رشته های وابسته نقش مهمی در حفظ ارتقا سلامتی جامعه به عهده داشته و یکی از حلقه های موثر زنجیره سلامت به شمار می آیند .متاسفته هنوز اقدامی در خور شایسته شان این حرفه شریف برای احیا موقعیت شغلی ،تامین معیشت مناسب ،رفع تبعیض های موجود و اصلاح کمبود نیروی انسانی این جامعه به عمل نیامده است.تامین و حفظ سلامت تک تک آهاد جامعه تکلیف و وظیفه قطعی دولت ها است و انجام این وظیفه جز با حضور نیروی انسانی کارآمد و با نشاط و همکاری همه ی نیروهای موثر در حوزه سلامت امکان پذیر نیست .بنابراین حمایت از شاغلان و دانشجویان حوزه پرستاری و رشته های وابسته و تقویت نقش آنها در زنجیره ارائه ی خدمات سلامتی بابد جز ارکان برنامه ریزی های دولت سلامت محور باشد.
امید است با همکاری همه ی مسئولان متعهد و خدمتگزاران ایران اسلامی ،سر بلند در راه رسیدن به مقوله عدالت در پرستاری و حل مشکل این قشر که همانا یکی از موارد عدالت اسلامی است ،دست در دست هم با گامهای مقتدر و استوار برای تحقق شعار های دولت خدمتگذار ،عدالت خواهی، مهرورزی پیشرفت تعالی و خدمت به بندگان خدا و حرکت به سوی بهاری نزدیک تلاشی در خوری انجام شود.
